مشکلات شایع ارتودنسی

 

دندان های بیرون زده

در این نوع مشکلات دندان ها بیرون زده تر از موقعیت طبیعی خود هستند و این بیرون زدگی ظاهر دندان ها را هم در حالت عادی و هم در حالت لبخند نازیبا می کند و همچنین به دلیل ایجاد برجستگی بیش از حد در ناحیه لب بالا و پایین ظاهر صورت از نمای روبرو و نیم رخ نامطلوب می شود. در این موارد درمان ارتودنسی با عقب دادن دندان ها و رفع بیرون زدگی آنها اثرات بسیار مثبتی در ظاهر دندان ها و صورت ایجاد می کند. درمان ارتودنسی از زمانی که دندان های دائمی به طور کامل رویش یافته اند می تواند آغاز شود.

 

در بسیاری از افراد دندان‌ها در موقعیت نامناسب در قوس فکی رویش می‌یابند. نامنظمی دندان‌ها را می‌توان به دو دلیل عمده دانست. دلیل اول این است که اندازه دندان‌های دائمی، بزرگ‌تر از قوس فکی است که باید در درون آن رویش یابند، اما دلیل دیگر به مسیر نادرست رویش دندان‌ها یا ترتیب رویش آنها برمی‌گردد. در بعضی از موارد اندازه دندان‌ها ذاتا از اندازه قوس فکی بزرگ‌تر است که معمولا دلایل ژنتیکی دارد، اما در موارد بسیار شایع دیگر اندازه دندان‌ها ذاتا با قوس فکی متناسب است، اما به دلیل از دست رفتن زودهنگام دندان‌های شیری بویژه دندان‌های آسیای شیری، فضایی که باید صرف رویش دندان‌های دائمی جانشین آنها شود با حرکت سایر دندان‌های دائمی (که به طور طبیعی زودتر رویش می‌یابند) به سمت آن، بسته می‌شود.

 

دندان‌های آسیای اول دائمی و دندان‌های پیشین، اولین دندان‌های دائمی هستند که رویش می‌یابند. سن رویش آنها به طور معمول بین 6 تا 8 سالگی است. دیگر دندان‌های دائمی معمولا بعد از 10 سالگی می‌رویند. در این حالت این دندان‌های دائمی که شامل دندان‌های نیش و آسیاهای کوچک می‌شوند و دیرتر می‌رویند، در موقعیت نامناسب رویش یافته یا این که نمی‌رویند و در درون استخوان فک نهفته می‌شوند. بنابراین در صورتی که دندان‌های شیری به دلایلی مانند پوسیدگی‌های شدید قابل نگهداری نباشند و کشیده شوند، فضای حاصل از کشیدن آنها باید تا زمان رویش دندان دائمی مورد نظر توسط دستگاه‌هایی به نام فضا نگهدار حفظ شود.

 

در مواردی که شیوع کمتری دارند، دندان‌ها با وجود فضای کافی در قوس فکی در مسیر نامناسب می‌رویند. ازجمله این موارد دندان نیش فک بالاست که در سقف دهان و در سمت داخل دندان‌های دیگر می‌روید و برخلاف مواردی که نیش بالا در سمت بیرونی قوس دندانی می‌روید، معمولا به دلیل کمبود فضا در قوس دندانی نیست بلکه به دلیل مسیر نامناسب رویش آن است. این مشکل دلایل مختلفی داشته که عمده آنها ژنتیکی هستند.در موارد نادری نیز دلیل نامنظمی دندان‌ها این است که فضای موجود در قوس فکی بیشتر از میزان مورد نیاز برای رویش دندان‌هاست. در این شرایط به دلیل زیاد بودن فضا دندان‌ها می‌توانند در قوس فکی جابه‌جا شوند و موقعیت نامناسبی پیدا کنند.

 

دندان های نامنظم

از شایع ترین مشکلاتی هستند که نیاز به ارتودنسی را ایجاد می کنند. مشکل کمبود فضا هم به شکل دندان های نامنظم و هم به شکل کمبود فضا جهت رویش تمامی دندان های دائمی خود را نشان می دهد. برخی ناهنجاری های رویش دندان ها شامل: دندان های اضافی، مسیر رویشی نامناسب دندان، توده هایی با ساختار دندانی بی شکل، سخت و محکم بودن لثه و استخوان در مسیر رویش دندان، عدم وجود فضای مناسب برای رویش دندان، نشانگان اختلال در رویش دندان ها،اتصال لب ها ، گونه ها و زبان، سایر فاصله های بین دندان ها و...

 

زمان شروع درمان

بهتر است در زمانی که ترکیبی از دندان های شیری و دائمی در دهان وجود دارد به متخصص ارتودنسی مراجعه شود، زیرا ممکن است در مواردی لازم باشد که درمان ارتودنسی به منظور افزایش فضا جهت رویش دندان ها و یا دلایل دیگر در این زمان آغاز شود.

 

وجود فضا بین دندانی (دیاستم)

به فواصل بین دندانی دیاستم گفته می شود. مهمترین علت درمان با دیاستم تامین زیبایی می باشد البته ممکن است در مواردی باعث ایجاد مشکل در تکلم شودکه ابتدا باید علت ایجاد دیاستم مشخص شود. در برخی از افراد، بین دندان ها فاصله ی زیادی وجود دارد، به خصوص بین دو دندان جلویی فک بالا. عدم هماهنگی بین اندازه استخوان های فک و اندازه دندان ها باعث می شود یا بین دو دندان فاصله ی زیادی وجود داشته باشد یا دندان های زیادی در دهان رشد کنند. اگر دندان ها برای فک خیلی کوچک باشند، انگاه بین آنها فاصله به وجود خواهد آمد و اگر دندان ها زیادی برای فک بزرگ باشند، تعداد دندان ها زیاد خواهد بود.

 

Crowding (به هم ریختگی)

که شایع می باشد و در آن یک یا چند دندان به صورت نامرتب قرار گرفته اند که می تواند به دلایل کوچک بودن سایز فک، بزرگ بودن سایز دندان ها و یا حضور دندان های اضافه باشد.

 

اورجت بیش از اندازه

ثنایاهای بالا جلو زده هستند و بین سطح لبیال ثنایاهای پایین و سطح لینگوال ثنایاهای بالا فضای زیادی وجود دارد. در حالت طبیعی سطح لبیال دندان های فک بالا حدود 2-3 میلیمتر جلوتر از سطح لبیال دندان های فک پایین است و لبه برنده دندان های قدامی فک پایین با برجستگی پشت دندان های فک بالا، در تماس است.

 

اورجت منفی

جلوتر قرارگرفتن سطح لبیال دندان های فک پایین نسبت به سطح لبیال دندان های فک بالا، این حالت معمولا در اکلوژن کلاس 3 دیده می شود.

 

اوربایت بیش از اندازه (deep bite)

میزان همپوشانی ثنایاهای بالا بر روی ثنایاهای پایین افزایش یافته است. درموارد شدید، ممکن است ثنایاهای پایین از روبرو دیده نشوند. درحالت نرمال دندان های قدامی بالا در بعد عمودی 3 تا 4 میلی متر از لبه دندان های قدامی فک پایین را می پوشانند.

 

اپن بایت

عدم تماس همه یا تعدادی از دندان های قدامی یا خلفی.

 

اپن بایت قدامی

فقدان همپوشانی عمودی ثنایای بالا بر روی ثنایای پایین است. دراین حالت هنگامی که دندان های خلفی بر روی هم قرار می گیرند، دندان های قدامی به هم نمی رسند.

 

اپن بایت خلفی

عدم تماس دندان های خلفی، هنگامیکه دندان های قدامی باهم در تماس هستند.

 

کراس بایت

حالتی است که یک دندان در موقعیت صحیحی نسبت به دندان مرتبط در قوس فک مقابل قرارنگرفته است، در حالت طبیعی هنگامیکه دندانهایمان را روی هم می گذاریم، قوس بالا اندکی عریض تر و بیرون تر از قوس پایین است. اگر دندان بالا نسبت به دندان پایین به سمت داخل قرار گرفته یا در موقعیت نوک به نوک با آن قرار داشته باشد، کراس بایت وجود دارد.

 

فقدان یا کمبود یک یا تعدادی از دندان ها

عدم حضور یک یا تعداد بیشتری از دندان ها در دهان که می تواند به علت فقدان مادرزادی جوانه دندانی یا کشیده شدن دندان باشد.